Z WYSOKICH GÓR ZAKOŃCZENIE


Południe życia ! Uroczysty czas !
Lato dostojne !
Oczekiwania szczęście niespokojne: —
O każdej porze czuwam, czekam was,
Gdzieście, druhowie ? Pójdźcie ! Czas już ! Czas !


Nie dla was - że to dzień na lodach bladł,
Spowity w róże ?
Was szuka strumień, w głębokim lazurze
Zawisły wichry śród obłoków stad,
Tęsknie was śledząc z swoich orlich czat.


Na wysokościach zastawień mój stół: —
Gdzież chwała gwiezdna
Bliższa, gdzie zieją otchłanniejsze bezdna ?
Królestwo moje — niczem świata pół!
A miody moje - któż ich słodycz czuł?...


- Witajcie, druhy! — Przebóg, czym nie wasz?
Szliście nie do mnie ?
Mówcież ! — Nie patrzcie na mnie nieprzytomnie !
Nie poznajecie ? Inna dłoń, chód, twarz ?
I sobą będąc — nie jestem już wasz?


Czym inny, obcy? Źalim sobie wróg,
Co się rozkował?
Zapaśnik, który z sobą się mocował,
Aż się w zapasach z własną silą zmógł,
Zwycięstwem złamał i powalił z nóg?


Szukałem, kędy wichr najostrzej dmie?
Myśl ma złowroga
Od klątw odwykła, od modlitw, od Boga ?
W odludnej głuszy zwiłem gniazdo swe,
Jak upiór, co się po lodowcach pnie ?


— Starzy druhowie! Ach, nie tłumiąż łkań
Struchlałe usta ?
Idźcie ! Przebaczcie ! To kraina pusta :
By żyć w tych lodach, śród wirchów i grań,
Trzeba być łowcem, bratem górskich łan.


Jam groźny łowiec ! — Patrzcie, ani drgnie
Łuku cięciwa,
Kiedy ją napnie moja dłoń straszliwa, ! — —:
Lecz biada teraz ! Zgubne groty te,
Jak żadne, — — precz stąd, kto żyw zostać chce !...


Idziecież? — Serce, nie tobie się giąć,
Tracić nadzieje:
Dla nowych druhów otwórz swe wierzeje!
Zapomnij starych ! Płonnych wspomnień zbądź !
Młodości pomne — szczytniej miodem bądź !


Mieliśmy niegdyś spólnych marzeń świat, —
Czem są dziś one,
Te głoski, ręką miłości skreślone ?
To jak pergamin z niepamiętnych lat;
Dłoń go tknąć nie chce: — tak wyżółkł i zbladł.


To nie druhowie — jakże zwać ich już ? —
To druhów zjawy !
Upiór, co nocą puka w okno łzawy
I pyta serca: czy nie pomnisz już ? — —
Oh, zwiędłość słów, co tchnęły wonią róż !


Oh, jak mi tęsknot zawiedzionych żal!
Nie starce senne
Śniłem, lecz duchy bratersko odmienne;
Przetoż odeszli w niepowrotmj dal:
Mym duchom bratnim dano zmienność fal.


Południe życia ! Wtórej wiosny czas !
Lato dostojne !
Oczekiwania szczęście niespokojne:
O każdej porze czuwam, czekam was,
Nowi druhowie ! Pójdźcie ! Czas już ! Czas !


Pieśń t a przebrzmiała, — tęskny okrzyk zgłuchł,
Ścichło wołanie:
Druh mój to zdziałał, — daremne pytanie,
Kto ten czarodziej, południowy druh —
Południe było, gdy stało się dwóch ...


I święcim oto szczytnych godów dzień,
Tryumf nasz głoście :
Druh Zaratustra przybył, gość nad goście !
Świat się raduje, pierzchł upiorny cień,
Światła z ciemnością dziś zaślubin dzień...


KONIEC.